ధార్మికవివాహానికి లౌకికచట్టబద్ధత కల్పించడంలోని ఆంతర్యం నాకు ఎంత విచారించినా బోధపడలేదు, అంతకు మించి నాకు బోధపడని మరొక విషయం హిందువులలో ఈ వ్యవహారాన్ని ప్రశ్నించేవారు కరువవ్వడం!
"వివాహం పెటాకులై విడాకులకు వెళితే అక్కరకు వస్తుంద"ని చెప్పేవారు కనపడ్డారు. వారిని - "హిందువులలో, క్రైస్తవులు మరియు మహ్మదీయులలో కూడా, వివాహం అయ్యాక విడాకులు అనే కల్పన లేద"నగానే మాట దాటేస్తున్నారు. ఇందుకు కారణం వారికి తెలియకపోయైనా ఉండాలి లేదా తెలిసైనా ఉండాలి. రెండూ ప్రమాదమే!
తెలియకపోతే మనం మరీ అంత అమాయకంగా ఉన్నామని, తెలిసినా పట్టించుకోవడం లేదంటే మన కర్తవ్యాన్ని విస్మరించి ఆ బాధ్యతను లౌకికచట్టాలకు వదిలేస్తున్నామని.
"నచ్చని భర్తతో/భార్యతో కలిసి కొట్టుకుంటూ/తిట్టుకుంటూ కాపురం చెయ్యడం కంటే విడాకులే మేల"నేవారు కూడా ఉన్నారు, అందులో నేను కూడా ఒకడ్ని!
ఇక్కడ సమస్య విడాకులు కాదు; ధార్మిక ఆచారాలు, కర్మలు, కార్యక్రమాలతో అగ్నిసాక్షిగా (ఇవి వధూవరుల మతాలను బట్టి మారుతుంటాయి) చేసుకున్న వివాహంలో ఏర్పడిన కలతలకు లౌకికమైన పరిష్కారం ఇవ్వడమే సమస్య.
వివాహం చేసుకునేప్పుడు కులం కావాలి, మతం కావాలి, ఆచారవ్యవహారాలు & సాంప్రదాయాలు కావాలి, అలా చేసుకున్న వివాహానికి సాక్షిగా అగ్ని (ఇతరులకు దేవుడు) కావాలి, పెద్దలు కావాలి, పిల్లలు కావాలి, ముహూర్తం కావాలి, బంధుగణం కావాలి, ఇలా ఎన్నో కావాలి. పెళ్లి చెయ్యడానికి అబ్బాయి/అమ్మాయి గుణగణాలు లెక్కపెట్టే స్నేహితులు కావాలి. వివాహంలో కలతలు రాగానే సర్ది చెప్పడానికి లేదా విడాకులు తీసుకోవడానికి లౌకికచట్టం కావాలి!
ఇదే సమస్యను ధార్మికంగానే పరిష్కరించుకోవాలి అనుకుంటే కొన్నిరోజులు ఇద్దరూ ఒకరినొకరు కలవకుండా విడిగా ఉండి అసలా సమస్యలు ఎందుకొస్తున్నాయో కాస్త విహంగ వీక్షణం చెయ్యమని చెప్పేవారైన పెద్దలు కరువయ్యారు, ఒకవేళ ఇలా చెప్పేవారున్నా వినేవారు కరువయ్యారు, అనుకోకుండా ఇలా వినేవారున్నా విననిచ్చేవారు కరువయ్యారు. ఎవడికివారు తమని తామే లోకానికి సర్వోన్నతులుగా భావించే కుసంస్కార ధోరణి అలవాటైంది.
అప్పటికి కూడా సమస్యలు పరిష్కారం అవ్వలేదంటే, విడిగా ఉండడానికే నిశ్చయించుకుంటే నేటి పోకడలకు అనుగుణంగా అలాంటి ఏర్పాటును చేసే కార్యాచరణ లేదా ప్రక్రియ లేదా వ్యవస్థ నిర్మాణం చెయ్యడానికి మనకి బాధ్యత తీసుకోవడానికి భయం. ఆ భయాన్ని సొమ్ము చేసుకుంటున్నాయి ఈ లౌకిక చట్టాలు.
అలాంటి వారిలో ఒకామె ఈ విజయలక్ష్మి గారు, మచిలీపట్నం ఎక్సైజ్ కోర్టుకు నియమించబడిన ఏపిపి (అసిస్టెంట్ పబ్లిక్ ప్రాసిక్యూటర్). నిన్న లౌకికచట్టాలకు లోబడి ప్రభుత్వం తరపున వాదించే కేసులు వాపసు తీసుకునేందుకు ఆమె తొంభైవేలు తీసుకుంటూ పట్టుబడిన వైనం. ఒక్కరోజుకు ఆమె దాదాపు లక్ష రూపాయలు తీసుకెళతారని అక్కడ పనిచేస్తున్న మా కులస్తుడైన ఒక న్యాయవాది చెప్పారు. (వాడి బాధేంటి అంటే ఆమె అలా కేసులు వాపసు తీసుకోకపోతే ఇంకొన్ని నెలలు కేసును లాగి మరింత డబ్బు గుంజుకునే అవకాశం పోతోందని!) కులాన్ని నేను ఒక స్థాయి వరకే మోస్తాను, పెళ్ళి అనేది కులాన్ని మించినదని నా అభిప్రాయం. ఇది కులధర్మం కాదు, లోకధర్మం.
కొన్ని సందర్భాలలో భార్యాభర్తలకు గొడవలైతే ఆ కాక మీద ఉండగానే భార్యతో లేనిపోని కేసులన్నీ భర్తపై పెట్టించడం (కులాంతర వివాహం ఐతే ఎస్సీ/ఎస్టీ అట్రాసిటీ కేసు కూడా!) లౌకికచట్టాలను వినియోగించుకునే పోలీసులు సంపాదన చేస్తుంటే, ఆ లౌకికచట్టాల మీదనే ఆధారపడి ఒక ఆర్థవ్యవస్థను రూపొందించిన న్యాయవాదుల/న్యాయమూర్తులు ఆర్జిస్తున్నారు. ఇది తెలుసుకోలేని మధ్యతరగతి హిందువులు ఎప్పటికీ ధనికులు కాలేరు.
ఎలాగైతే బజారునపడిన కాపురం అందరికీ లోకువో, అలానే కోర్టుకు వెళ్ళిన కాపురమనేది నిలబడడం అతి కష్టం. ఒకవేళ నిలబడినా ఆ తాలూకా జ్ఞాపకాలు మనసులో గూడు కట్టుకుని ఉంటాయి.
నిజ శ్రావణ శుక్ల త్రయోదశి, 2080
Comments
Post a Comment