అప్పటిదాకా మధురంగా కురిసిన వాన ఉన్నట్టుండి జ్ఞాపకాల గనిలో దాగిన ఊహల శిలాజాలను త్రవ్వి ఒక కన్నీటి గాథను వెలికితీసింది. ఆ జ్ఞాపకం స్మరణకు వస్తూనే నయనాలు వర్షిస్తున్నాయి. వెలుపల హోరుమనే వర్షధార, లోపల అలుపెరుగని జలధార, అవి రెండూ కలిసి దోబూచులాడి అంతకంతకూ తపించిపోతున్న శిథిలాల మాటునున్న నా నల్లరాతి మదిని మరింత ద్రవింపజేసాయి. వాన ఎందుకింత కఠినంగా ఉంటుంది? ఆనాటి ఎడతెరిపిలేని జడివానలో ఎందుకంత గొడవ జరిగిందో నాకంతగా గుర్తులేదు, కానీ మన ఇద్దరి మనసులూ ససేమిరా ఒప్పుకోకపోయినా మన చుట్టూ ఉన్నవారికి మనల్ని వేరుచేసే అవకాశానికి ఆనాడే పునాది పడిందన్నది మాత్రం గుర్తుంది. దగ్గరయ్యే క్షణాలు భారంగా కదిలి విడిపోయే క్షణాలు మాత్రం వేగంగా కదులుతాయి, ఎందుకో? ఏమో? అసలీ వానకు అంత తొందరెందుకు? నల్లని మేఘాలలోనూ నిలవలేదు, తెల్లని కళ్ళలోనూ దాగలేదు. నువ్వింకా గుర్తున్నావ్, నీతో గడిపిన క్షణాలు ఇప్పటికీ జ్ఞాపకం వస్తున్నాయి, గతించిన కాలం గడచిన స్మృతులను మళ్ళీ త్రవ్వి తెస్తోంది! వానా! నువ్వొక మాయావివి. నిన్ను నమ్మలేను, నమ్మకుండా ఉండలేను. నీకెందుకే అంత తొందర, వానా? ----- ప్రమేయం - వాన చెప్పే కబుర్లు చాలా రమ్యంగా ఉ
వాస్తవానికి దూరంగా ఉండే నిజమే అబద్ధం.