రేపటికి నేను పూర్తిస్థాయి ఉద్యోగం మొదలుపెట్టి దాదాపుగా, రోజుల వ్యత్యాసంతో, పదేళ్ళు కావొస్తోంది. ఈ పదేళ్ళలో నేను వెనకేసుకున్నది లేకపోయినా అక్క పెళ్ళికి చేసిన అప్పులు, నా గురించి ఆలోచించకుండా (మగాడిని కదా!) అమ్మేసిన తాతల నాటి ఆస్తులు, తినడానికిలేక పస్తులున్న దినాలు, బాడిగకు ఉంటున్న ఇళ్ళలో అద్దె కట్టడానికి కూడా పైసా డబ్బు లేని క్షణాల నుండి ఇవాళ్టికి బయటపడ్డాను. ఇహ మొత్తంగా ఒక లక్షా ముప్పైఆరువేల రూపాయల అప్పు మాత్రం మిగిలింది. ఇది తీర్చడం కాస్త తేలికైన పనే, ఇప్పుడున్న ఆదాయంతో!
మా అక్క ఏదో ఇల్లు కట్టేసిన స్థలం చూసిందట, భూమితో కలిపి ఆ భవనం ఖరీదు పదకొండు లక్షలట, రెండుసార్లుగా ఇచ్చే వెసులుబాటు కూడా కల్పించారు.
మా అమ్మకు మనసాగడంలేదు, కొనమని బలవంతం. నేను అర్థం చేసుకోగలను, నా పూర్వవ్యాసం కూడా అందుబాటులో ఉండనే ఉంది. కొనగలను, కానీ నాలుగున్నర లక్షలు అప్పు చెయ్యాలి. పైగా ఆ భూమికి & ఇంటికి గృహఋణం దొరకదు, వైయక్తిక ఋణం ఖరీదైనది. అంటే ఆ అప్పు తీర్చడానికి నాకు దాదాపు మరొక నాలుగేళ్ళు పడుతుంది (అత్యధికంగా 24% వడ్డీ).
"ఇల్లు అనేది ఒకటి కొం(ఉం)టే పెళ్ళికి పిల్ల దొరకడం సులభం అవుతుంద"ని మా అక్క పోరు, మా బావ నసుగుడు.
గత కొంతకాలంగా ఆలోచించాను, తీసుకుందామనే. రెండు రోజుల నుండి కొనడం సరైన చర్యగా అనిపించడంలేదు. ఆ స్థలం/ఇల్లు మరొక ఐదేళ్ళు ఆగినా ధరలో ఏమాత్రం తేడా ఉండదు, కానీ నేనిప్పుడు దాన్ని కొంటే నా ఆర్థికస్థితి మరో నాలుగేళ్ళు అప్పుల్లో కూరుకోవడమే, ఆ అప్పులు తీర్చే క్రమంలో ఇప్పుడున్న ప్రక్షేపణలు (ఇన్వెస్ట్మెంట్స్) అన్నీ బయటకి తియ్యాలి. బ్రిక్స్ సమావేశం ముగిసి దేశం ఒక దిశగా అడుగులు వేస్తున్న ఈ సమయంలో ప్రక్షేపణలు మార్కెట్ నుండి తీసెయ్యడం తెలివైనపని కాదు. మా అక్కకు ఇదంతా అర్థం కాదు, మా బావకి చెబితే ఇక పెళ్ళెప్పుడు అంటున్నాడు. మా అమ్మ ఇప్పటికైనా సొంత ఇంట్లో ఉండే అదృష్టం వచ్చింది అనుకున్నాను, ఇంకా రాలేదంటూ ఉద్వేగభరితమైన మాటలు మాట్లాడుతుంది.
పదేళ్ళ నుండి నేనెంత కష్టపడి ఈస్థాయికి వచ్చానో నాకు తెలుసు, ఆఖరికి సొంత బైక్ కూడా కొనకుండా ఇన్నాళ్ళూ ఎలాగొలా నెట్టుకొచ్చాను. ఇప్పుడు నాకు ఊపిరిపీల్చుకునే అవకాశం వచ్చింది, కొంత ఊరటచెందే వెసులుబాటు చిక్కింది, ధనికుడిగా మారే అదృష్టం వచ్చింది అంటుంటే ఎవ్వరికీ అర్థం కావడంలేదు. 🤦
పెళ్ళయ్యాక మా అక్క అమ్మానాన్నల బాధ్యత తీసుకున్న క్షణాలు దొరకడం దుర్లభం, పెళ్ళయ్యాక ఎంతటి ఆడవారైనా మారతారు. నేను అర్థం చేసుకోగలను, కానీ ఇప్పుడు ఇలా నేను అమ్మానాన్నల కోసమే ఈ వ్యవహారాన్ని నడుపుతున్నా అనేతువంటి ఉత్తుత్తి మాటలు వాడడంలో ఆంతర్యం నాకు అంతుచిక్కడంలేదు. నా కుటుంబం మీద నేనెప్పుడూ రాజకీయం ప్రయోగించలేదు, అలాగే ప్రతి అవసరానికి వారికెప్పుడూ అందుబాటులోనే ఉన్నా... ఐనాసరే వారిలో ఈ కక్కుర్తి ఎందుకు?
ఇల్లు ఆస్తే, కానీ నా సంపాదన అంతా ఒక్క ఆ ఇంటి మీదనే ఉంటుంది. ఆ ఆస్తి అమాంతం పెరిగేది కాదు, పెరిగినా ఎలా ఉంచుకుని చూసుకోవడమే తప్పించి అప్పటికప్పుడు అమ్మి సొమ్ము చేసుకునేది కాదు. అయినా ఇల్లు ఉండడానికి, మన స్థోమతకి మించి అప్పుచేసి కొనడం నా దృష్టిలో సమంజసం కాదు (ఇప్పుడున్న క్రైస్తవ అర్థవ్యవస్థ నమూనా ప్రకారం). ఇల్లు కొంటాను, కానీ ఇప్పుడు కాదు. నా ఆలోచనల మీద, నా భవిష్యత్తు మీద, నా ఎదుగుదల మీద నమ్మకం లేకుండా నాకున్న ఆస్తిపాస్తులపై కన్నేసేవారు వారి కూతుర్ని నాకు అనుకూలంగా ఉండనిస్తారన్న నమ్మకం నాకులేదు. మగాడి కష్టాల్లో, నష్టాల్లో, బాధల్లో పాలుపంచుకోలేని ఆడది అదేం ఆడది? అలాంటి ఆడదాన్ని నా దగ్గరికి కూడా రానియ్యను.
నాకు వ్యాపారం చెయ్యాలని, మ్యాన్యుఫ్యాక్చరింగ్ రంగంలో నాణ్యతా విభాగంలో నేను నేర్చుకున్నవి అతి ముఖ్యమైన పాఠాలు, వాటిని సంపదగా మార్చడానికి నాకు యోచనలు ఉన్నాయి. వాటికి ఇవన్నీ ఆటంకాలు, వచ్చే అమ్మాయి వీటిని నేను అందుకునేలా నాకు చేదోడవాదోడుగా ఉండాలని నా ఆశ. అలాంటి అమ్మాయి ఎంత పేదదైనా నాకు అనవసరం, కాకపోతే ఆమె ఎస్సీ/ఎస్టీ సముదాయాలకు చెందకుండా ఉంటే చాలు.
ఇది ఇంట్లోవాళ్ళకి చెప్పినా అర్థం కావడంలేదు. నాకు పేదరికం అంటే అసహ్యంలేదు, అలాగని అలవిమాలిన అనురాగమూ లేదు. కానీ ఎల్లకాలం ఇలా పేదరికంలో ఉండడమనేది నాకు ఇష్టంలేదు. జీవితాంతం ఒంటరిగా ఉండడానికైనా సిద్ధమేకాని పేదరికంలో మగ్గడానికి మాత్రం నేను సిద్ధం కాదు.
ప్రయత్నం నాది, లక్ష్యం ఉన్నది, ఆచరణ సిద్ధం, ఇహ ఫలితం దుర్గాదేవి అనుగ్రహం.
నిజ శ్రావణ శుక్ల చతుర్దశి, 2080
Comments
Post a Comment